odc34
Kaskada, wydawała się z nazwy i wnętrza wytwornym lokalem. Duża,
piękna sala z wysokim sufitem wypiętym łukami, z fontanną po środku
okrągłego basenu, rzeźwiącą powietrze, potwierdzała na pierwszy rzut oka
to oczekiwanie. Jednak przebywający tam goście zamieniali Kaskadę w
zwykłą smutną knajpę. Brudne, wulgarne portowe kurwy, nie lepszej klasy
cinkciarze i alfonsi tworzyli klimat, w którym nawet po dwóch głębszych
nie mogliśmy wytrzymać. Poderwać nie było kogo, a popijanie w tym
otoczeniu nie sprawiało żadnej przyjemności. Żeby chociaż baby jakoś
wyglądały, ale gdzie im do poziomu chociażby rezydentek w gdyńskim Cafe
Bałtyk, służące ich są lepiej ubrane.
Wychodzimy w późną noc. Lepiej przespać się na okręcie niż narażać na
nieprzwidzianą przygodę, o której można tylko przypuszczać, że raczej nie
będzie przyjemną.
Nocna pustka, gdy idziemy do mola przy Wałach Chrobrego gdzie stoi nasz
okręt, kroki dudnią jak w piwnicy. Żadnego człowieka. Nagle wiedzeni
jakimś pijackim zmysłem skęcamy w wąską uliczkę, na skróty do portu i po
kilkunastu metrach stajemy przed szyldem: "Klub Trzynastu Muz".
Coś mi kołacze w lekko szumiącej już pamięci: Czyżby to ten klub o którym
czytywałem w Kulturze. Zwróciła wtedy moją uwagę nazwa tak niezwykła w
siermiężnej socjalistycznej szarości. Chyba to ten. Tak, potwierdza
portier, ale rozkłada ręce - panowie już zamykamy.
Lala patrzy na mnie. Warto by chociaż zobaczyć - mówię - tu przychodzą
twórcy kultury Szczecina. Lala kiwa głową, odsuwa portiera jak dziecko i
już jesteśmy w środku. Rozległa pusta sala, portier mówił prawdę, kończą
pracę. Kelnerka ustawia krzesła na stolikach i patrzy niechętnie.
Wsparcie przychodzi od bufetu, gdzie dwóch na giętkich nogach wymachuje
rękami, kłócą się. Zapraszają do towarzystwa, bo zawsze co marynarze to
marynarze, ale nie przerywają dyskusji szukając rozstrzygnięcia u obfitej
blond barmanki. Okazuje się, że jednen z nich to dramaturg, który ma
pretensje do scenarzysty, że skopał mu dzieło. Wzruszony z obcowania z
samymi twórcami, staram się zrozumieć sedno sporu, ale mówią niewyraźnie,
dużo już wypili, za to bardziej machają rękami. Robią dosyć dziwne ruchy
ale przeważnie w bezpośredniej bliskości pięknie wypiętych, baloniastych
piersi tęgiej barmanki. Ta odpycha ich ręce i namawia:
- Panie Kaziu, panie Tadziu, czas do domu. Zostawcie trochę na jutro.
Ale im ani w głowie odejść od zastawy i tej muzy za barem. Zamawiają nową
soplicę, niby z okazji spotkania nas, a naprawdę dla przedłużenia pobytu.
Nie spodziewamy się, że jeszcze sprzeda, kelnerka już się przebrała i ze
zmęczeniem na szczupłej twarzy wyczekująco oparła się o ladę, bufetowa
jednak otwiera zamkniętą już na klucz szafkę z alkoholami i stawia na
kontuar butelkę. Uśmiecha się pobłażliwie patrząc jak panowie artyści
wygrzebują z kieszeni pieniądze. Spostrzegam, że jest niebrzydka.
Tleniona blondynka o grubych rysach i tęgiej budowie. Ale wygląda zdrowo,
świeżo. A najważniejsze, że w jej niebieskich oczach dostrzegam
zachęcający błysk. Znam ten rodzaj spojrzeń wywołanych nagłym pożądaniem.
Odpowiadam pożerającym uśmiechem i już jestem pewny, że nie będziemy spać
na okręcie. Do soplicy dołącza kelnerka. Szczupła, wyschnięta, o szarych
bezbarwnych policzkach. Zmęczona. Dla odprężenia jednym haustem smali
setę jak furman i nawet oko jej się nie zmąciło. Blondyna jednak
energicznie kończy libację, wyraźnie zaczęła się śpieszyć.
        Wychodzimy w szóstkę."Artyści" coś bełkocą nie żałując polskiej
łaciny - no cóż, nieraz tak bywa, że przy zbliżeniu niejeden pomnik
cuchnąć zaczyna łajnem. Blondyna nie zwraca na nich uwagi. Bierze mnie
pod ramię i szepcze żeby jechać do niej na Dąbie.
Nie znam Szczecina i diabli wiedzą gdzie to jest. Boję się.
- Pojedziemy w czwórkę, namawia. Kelnerka też, u niej mieszka.
Waham się. Dwóch pijanych oficerów to nieszczególnie trudny łup. Dopiero
kiedy Lala pokazuje pod mundurem pistolet, rozwiewają się moje obawy.
Uciekamy wymachującym za nami artystom i w taksówkę. Mieszkanie w bloku.
Czyste, przyjemne. Mąż gdzieś wybył i nie mamy się czego obawiać. Pełna
swoboda.
Blondyna otwiera lodówkę i wyciąga flaszkę, ale Lala nie czeka. Obejmuje
w pół chudą kelnerką i wciąga do drugiego pokoju. Chcę to samo zrobić z
blondyną, ale ta opiera się.
- Najpierw się napijmy - nalewa do kieliszków alasz, a widząc moją
zawiedzioną minę (nie znoszę Alaszu), rozpina napięty biustonosz i piersi
jak dwie dużę piłki zakrywają korpus do pępka. Myli się, bo moja mina z
powodu Alaszu. A piersi aczkolwiek piekne, nie robią jednak na mnie
oczekiwanego wrażenia. Nie jestem wrażliwy na ten szczegół kobiecego
ciała. Dostrzegam niebieskie żyłki i wydaje mi się, że z tych wielkich
seks balonów zamiast pożądania sączy się smutek przemijania. Za kilka
lat, lepiej sobie nie wyobrażać... Jednym słowem ten widok nie ożywia, a
do tego wszystkiego alasz zaczyna mdlić. Dostaję trochę soku cytrynowego
i rzeźwiejszy próbuję rozebrać tłuściocha do końca, ale ona chce dalej
pić.
Tracę ochotę, niech sobie pije, zdejmuję mundur i walę się na tapczan.
Śnię coś nieokreślonego, ale bardzo przyjemnego. Kiedy się budzę, w
pokoju ciemno, tylko światło ulicznej latarni rzuca przez prostokąt okna
bladą poświatę na butelkę, kieliszki. Czuję przy sobie gładkie ciało
kobiety. Ciepłe, podniecające. Nie mogę uprzytomnić sobie jego kształtow.
Obłok zapachów, żar pulsującej krwi. Zapadam znowu w dziwny stan.
Pogranicze snu. Przypływy ,odpływy. Zanurzam się w krainę marzeń boskiego
odprężenia by za chwilę zacząć wspinać się aż do szczytu, za którym
przepaść nieistnienia, by znowu doznawać słodkiej nirwany trwania. Czuję
jak ciało kobiece faluje razem ze mną. Skóra się napina, wypełnia, jakby
miała pęknąć od wewnętrznego ciśnienia, by za chwile wiotczeć, pokornieć
i przyjaźnie dotykać.
Ten stan przerywa mocny głos:
- Zbychu już siódma. Lala stoi ubrany w drzwiach.
Rzeczywiście, pełny dzien, a o ósmej podniesienie bandery i odcumowanie.
Ale byłby skandal gdybyśmy zostali, lepiej nie myśleć.
Dostrzegam niezwykłe położenie leżącej obok blondyny... Wstydzę się Lali,
ale ta podnosi głowę gdzieś z drugiego końca tapczana i macha ręką na
Lalę.
-Idź ,idź do drugiego pokoju. Jeszcze piętnaście minut. Zdążycie.
Taksówki za rogiem...
Lala posłusznie zamyka drzwi, a ta z chyżością cyrkówki do mnie.
Uwija się jak zwiewna boginka, a bądź co bądź to
osiedziesięciokilogramowa dama. Ale gwoli sprawiedliwości muszę przyznać,
że nie czuję tej wagi. Każde dotknięcie, każde muśnięcie wyzwala rozkosz.
Rozkosz aż do zemdlenia, do zatracenia. Kiedy wreszcie blondyna ze
zwycięskim okrzykiem spada ze mnie z rozrzuconymi rękami i nieruchomieje,
serce mało nie wyskoczy mi z piersi. Aż się przestraszyłem. Pilot,
zdrowie astronauty, a tu serce, ale wszystko jak widać ma swoją
granicę...
        Z trudem zwlekam się z tej miłosnej areny i nakładam mundur.
Dopiero łyk świeżego powietrza przywraca do życia. Wracam do normy. Czuję
się lekki, spokojny, ale w środku gdzieś tam głęboko, diabełek znowu
dmucha w iskierkę pożądania. Potężna blondyna zajmuje cały tapczan, leży
naga, leniwie nieruchawa, ale dotknięcie, zapach, wzbudza drżenie...
zaczynam żałować, że nie mogę zdjąć munduru z powrotem, że muszę
odejść... Paskudna ludzka natura...
        Przybyliśmy na okręt tuż przed podniesieniem bandery. Bandera w
górę, trap w górę, koniec manewrów, upragnione łożko. Chociaż żelazne i
pod pokładem ale półtorej doby spania pozwoliło przyjść do siebie po
szczecińskich wrażeniach. Ta słabość to przez ten alasz, tłumaczyłem
sobie.
        Do Gdyni wchodzimy szarą godziną. Miasto rozmyte w zamglonym
zmierzchu, jakieś nijakie. Niepodobne temu sprzed dwóch tygodni,
błyszczącemu feerią kolorów malowanych słońcem. Jednak światem rządzi
słońce. Schodzę po trapie już bez świstu trapowego (po opuszczeniu
bandery), szczęśliwy, że nareszcie w domu. Życie na morzu nie dla mnie.
Za wolne, za nudne... Rozciągnięte zdarzenia w tygodnie, miesiące, czas
nudny jak flaki z olejem...
        Wracając do Babich Dołow zaczynałem żałować "straconego czasu". Za
mało przeżyć jak na dwa tygodnie? Wydawało mi się, że opóźniłem się, nie
przybliżyłem... no właśnie, do czego miałem się przybliżyć? Nie
wiedziałem. To znane było tylko tej wewnętrznej sile, która pchała od
początku ku czemuś... Od początku istnienia...
        Po powrocie z rejsu zaraz wezwanie do zastępcy d/s politycznych
kapitana Koziury. Zamrugał krótkowzrocznie oczami )przeszło to mu już w
stały tik), przybrał oficjalną minę i wyrecytował:
- Przyszło polecenie z Marynarki by wytypować jednego z pilotów do
Akademii Politycznej i dowództwo pułku postanowiło wysłać was. A widząc
moje zaskoczenie i wahanie dodał: Towarzysz taki wygadany, dobrze
orientujący się w zagadnieniach politycznych, a przy tym dobry pilot, da
sobie radę... Chodzi o pilota, bo któż lepiej poprowadzi pracę polityczną
wśród pilotow, któż się lepiej dogada, zrozumie...
- No tak, bąknąłem szukając argumentów (nie mogłem powiedzieć, że za
cztery lata planuję opuścić armię), ale ja chcę latać. Nie odpowiada mi
służba za biurkiem.
- Właśnie o to chodzi, żebyście latali. Będziecie pilotem, chociaż
oficerem politycznym... Pomyślcie o przyszłości, macie już swoje lata,
zawsze nie będziecie latać, przynajmniej jako pilot bojowy. Zostaniecie
potem na starość jakimś takim szoferem powietrznym, którym będzie
dysponował byle galant ze sztabu, albo z drugim śniadaniem w teczuszce
będziecie biegać na SD, siwy dyżurny lotów. Nikt nie będzie pamiętał
waszych lotniczych osiągnięć...
Zastanowiłem się. Rzeczywiście kończę trzydzieści dwa lata. Skronie
posiwiały, może rzeczywiście jest to jakaś szansa? Uczelnia ostatecznie o
profilu humanistycznym, a we mnie nadal ciągoty literackie. Politrucy
mają dużo wolnego czasu, to nie to co pilot bojowy zamknięty nieustanną
całodobową służbą w jednostce. Będę miał czas na pisanie. Zgodziłem się.
        Podniecony, z głową pełną marzeń chodziłem przez kilka dni. Ani
spać ani czym się zająć. Kląłem nadpobudliwą naturę, ale nie pomagało.
Nie mogłem się doczekać jesieni, kiedy pożegnam jednostkę i pojadę do
Łodzi. PóŁprzytomny przeszedłem komisję kwalifikacyjną w dowództwie
Marynarki, bez zastrzeżeń i nagle...
Pewnego dnia, kiedy wstawałem zniecierpliwiony wolno płynącym czasem, a
zaczynało się dopiero lato i do jesieni było jeszcze daleko, przejrzałem,
jakby opadły przysłowione łuski z oczu.
Zobaczyłem siebie, oficera politycznego, jednego z wielu snujących się po
jednostce i "tłumaczącego" zagadnieni, w myśl wytycznych aktualnego
sekretarza KC. I nie słowami od siebie, bo zawsze niebezpieczeństwo
odchylenia, ale z tekstu przysłanego z góry.
Będę musiał wmawiać, że czarne to białe, z czego teraz po kątach się
podśmiewujemy. Jednym słowem będę etatowym kłamcą. Będę musiał ubliżać
Ojcu, Matce, ich ideom i za co?
A gdy coś się zmieni? Pilotem partyjnym musiałem być jeśli chciałem
latać, ale oficerem politycznym zostawało się z własnego wyboru. Nie
będzie wytłumaczenia jak i ja nie mogę go w sobie znaleść. Sytuacja
obrzydliwa. Jak teraz się wycofać. Znowu nie mogę spać. Papiery poszły do
uczelni, a w wojsku zmienić decyzję niełatwa sprawa, szczególnie w
politycznej dziedzinie.
        Wahania, rozterki trwały całe lato, ale w miarę upływu czasu
utwierdzałem się w decyzji. Ostatecznie sprawę przesądziła Kinga. Opinię
wydała krótką. Pokiwała głową i puknęła się w czoło. Wystarczyło. A jej
zdanie w tej kwestii należało liczyć podwójnie. Cały czas bowiem
namawiała, żebym przestał latać ale ta droga i dla niej była widać nie do
przyjęcia. Żona pilota - mawiała - powinna zawsze w pogotowiu mieć czarną
suknie i żałobny welon. Ale żeby na politruka, komunistę...
Pochopną decyzją narobiłem sobie niemało kłopotu. Jakie motywy podać? Nie
można powiedzieć nie, bo nie i już. Co tu wymyśleć żeby nie wpaść: bo
można nie tylko nie pójść na Akademię, ale stracić stanowisko, stopień, a
nawet wojsko. Cztery lata przed emeryturą. Taką trzeba stworzyć sytuację,
żeby nawet nie powstała myśl, że coś kombinuję. Bo zaraz mogą być
zarzuty: stracona wiara w socjalizm? Uleganie wrogiej propagandzie? Itp.
Każda taka opninia wykreślała ze społeczności socjalistycznej, nie tylko
wojskowej. I mogło znaczyć dalsze życie na utrzymaniu żony.
        No więc była sprawa. Zatruwała piękne lato jak tryper narzeczonemu
noc poślubną. Zakochany, ślub, uwieńczenie wielkiego uczucia, pierwsza
noc poślubna, młoda małżonka rozpalona oczekiwaniem, a tu ciągła
rozterka: pieprzyć, nie pieprzyć. Jednym słowem cierpienie i zgryzota.
Życie w rozdwojeniu. Nagle samo się załatwiło. Jak to w socjaliźmie.
Kiedy przy okazyjnej wódce zwierzyłem się z kłopotu sierżantowi
kanceliście, ten powiedział:
- Że też obywatel kapitan nie ma większych zmartwień. Któż w pułku o tym
pamięta. Był rozkaz wytypować, wytypowali i z głowy. A wezwanie to inna
sprawa. Sam pan wiesz, że po cichu to nikt nie chce żeby pan odchodził.
Bo jak pan na Akademię, to ktoś musi za pana i dyżury i szkolenie i loty
instruktorskie, a kto tam chce więcej służby, więcej obowiązków za te
same pieniądze... A kiedy kończyliśmy drugą flaszę, rąbnął się pięścią w
piersi: - moja w tym głowa żebyś brachu na politruka nie poszedł...
Słowa dotrzymał. Dowiedziałem się potem, że wezwanie poszło do kosza, a z
pułku telegram, że taki, a taki nie może udać się do Akademi i bo jest
niezbędny w bojowej gotowości jednostki. Sprawa się zakończyła.
        Kanceliści sierżanci to potęga w wojsku. Prawdę tą ilustruje stara
wojskowa anegdota. Jasio wzięty do wojska niespodziewanie zaczął
awansować: starszy szeregowiec, kapral, w ciągu roku doszedł do
plutonowego. Wszyscy zaskoczeni ale najbardziej on sam. Nagle otrzymuje
list. Pisze w nim Józek, pociotek z tej samej wsi, kancelista w sztabie
dywizji: ja już nie mogę cię wyżej awansować, przekazuję cię Michałowi w
korpusie...

do 35gdy
koniec Gryfa