odc.09pw

25.11.1953, środa.
Wyznanie miłosne. Kocham Cię! Czy wiesz co to znaczy? Kocham Cię Moja Najdroższa Jedyna Śliczna Wandeczko. Moja Śliczna Najpiękniejsza Tyś wszystkim dla mnie We wszystkim rozumiesz? Moimi myślami Moją ambicją Moim marzeniem Moim życiem Czyż kiedyś się Domyślisz że cię TAK KOCHAM??!!! (Itd.itd. Wymieniane są potem części ciała do zębów włącznie. Na takie wyznanie wpływ miało wydaje się nie tylko "czyste" uczucie. Zainteresowanych odsyłam do Zesz.P3).
Ciekawe skąd ten nagły przypływ miłości. Czemu tak nagle? Widocznie od miesięcy wzbierało to we mnie by teraz wytrysnąć zielonym atramentem na papier. Nie, nie jestem rozegzaltowanym młodzieńcem. Na dworze jest po prostu księżycowa, mroźna noc. Już prawie zimowa. W pokoju obok żegnaliśmy się z kolegami wyjeżdżającymi na urlop. Ale to też nie dlatego. Wódka nie tworzy nowych myśli czy uczuć, raczej podkreśla, nadaje wyrazistości istniejącym. Tak i ze mną. (Dalej c.d. "rozważań o miłości". Wszystko w zeszycie P-3. Tu tylko podam "zakończenie" samotnych pijackich rozważań.) Piszę po to żeby mogła zrozumieć, jakie ambicje wgryzały mi się w duszę. Przecież dla otoczenia jestem oficerem pilotem, a czyż wiedzą jaki ogień pisania wewnątrz pali? Dlaczego chciałbym być pisarzem? Dla sławy? Nie. Ot, po prostu by swoje myśli przekazać innym. Wygląda to na testament, czyżby przeczucie? Jutro lecę na wysokość. Nie wierzę jednak, że moja powieść - życie, jutro się kończy i że dzisiaj to rozdział ostatni. Szkoda by było życia, a zwłaszcza Wandy. Prosiłbym ją zawiadomić....(adres). Nie, to majaczenie, przecież nie mogę zginąć. A jednak?

30.11.1953, poniedziałek.
Dzisiaj pogoda. Jasne słońce, ciepłe powietrze, parująca ziemia, raczej wiosna niż jesień. Z chmurami minęła depresja. Kilka dni temu przydarzył mi się nieprzyjemny wypadek. Przez nieuwagę schowałem podwozie na ziemi. Na szczęście tylko przednie kółko. Gdy Mig zaczął się pochylać zaraz przestawiłem kran i wyprostował się, ale owiewkę od kółka leciutko podgiąłem. Wczoraj z Wandą. Ostatnio jakaś smutna. Może to sprawa sądu, który się przewleka. Ale cóż ja mogę zrobić. Chciałbym żeby szybciej ale naprawdę nie mogę nic na to poradzić. O 11.45 skończyłem 24 lata. Ciągle jednak czekam na pełnię życia. Latam, jem, śpię, ale to wszystko nie to. Czekam sam nie wiem na co... Nie wiem na przykład dlaczego przypadł mi do gustu Brandys ze swoją książką "Troja miasto otwarte". Druga już z cyklu, który mi się podoba "Człowiek nie umiera". Wyidealizowana, ale pociąga. Otaczający świat wydaje mi się rzeczywistością zamkniętą przede mną. Jakbym nie był w nim, a poza, z boku. Zdarza mi się, że i podczas lotu ogarnia mnie to odczucie. Szczególnie gdy lecę po trasach na dużych wysokościach, doznaję wrażenia, że to nie ja prowadzę samolot, lecz siedzę z boku jak pasażer. Obserwuję pilota, samego siebie... Jakieś rozdwojenie. Dwa w jednym. Raz rozdział większy, wyraźniejszy, raz mniejszy. Muszę wkładać dużo wysiłku w koncentracje by stać się jednością, by przestać myśleć o sobie z "zewnątrz". Męczące takie życie, z rezerwą...

6.12.1953, niedziela
Sprawa w sądzie przewleka się w nieskończoność. Pewnie nabiera urzędowej mocy w szufladzie mniej lub bardziej tajnego radcy. Tymczasem życie płynie dalej. Latam, jem, śpię ot i wszystko. Nie jest to pełne życie, raczej oczekiwanie. Na co? Sam nie wiem. Może na ślub, a może na grób? Żyję więc jakoś tak z dnia na dzień, aby dalej... A weźmy choćby takiego Duka. Miał cel w życiu, ożenić się z Hanką, no i ożenił się. Dopiął swego i teraz podobno jest szczęśliwy. A ja? Czy zawsze musi być ten rozdział między światem i mną? Zawsze ten świat musi być dla mnie rzeczywistością zewnętrzną, zamkniętą? Nie będę nigdy w środku? Zawsze pozostanę na uboczu? Czyżby romantyzm?

17.12.1953, czwartek.
Wczoraj sąd w osobie czcigodnej sędziny przyznał mi prawo poślubienia Wandy. Sędzina wydawała się zaskoczona naszą prośbą, kiedy dowiedziała się, że powodem ślubu jest miłość, a nie mające narodzić się dziecko. Wandeczka nie jest w ciąży, ale bardzo się zdenerwowała gdy sędzina wahała się z wyrokiem. Bez "potrzeby" dla samej miłości tak przyspieszać ślub? Była wyraźnie zaskoczona. A Wanda była półprzytomna ze strachu, że trzeba będzie czekać do następnej jesieni i będzie musiała wracać do tych nieznośnych stosunków domowych. Ale na szczęście już po wszystkim i pojutrze rozpocznę nowy etap życia. Przed samym sobą szczerze muszę się przyznać, że żenię się żeby mieć spokój. Spokój "od wszystkiego". Żebym wolny czas mógł poświęcić przyjemnościom jakich dostarcza obcowanie ze sztuką, muzyką, literaturą, a nie za bieganiem za babami, za szukaniem tej jednej jedynej. A gdy się miesięczna gażą kończy, żyć nie jak zakonnik w pokoiku na medytacjach nad marnościami tego świata. Już Stendal mówił, że życie trzeba tak urządzać, żeby z niego maksimum rozkoszy otrzymywać, a rozkosze różne mają postacie. Zresztą chyba całkowitego sensu życia nie zgłębię i nie wierzę, żeby komukolwiek się to udało. Ostatnio sporo czytam. Breza, Brandys, Mann Henryk, Szołochow, to moi ulubieńcy. Niektórzy mówią, że trudni, nie wiem. Może jestem dyletantem, ale ich lubię. Na dworze mróz dość duży, do tego gęste mgły uniemożliwiają loty. Zresztą niedługo pojedziemy na urlopy. Może dostanę dwa tygodnie wczasów w Zakopanem, trochę bym się przewietrzył. A Wandeczka? Cóż, chwilami ogarnia mnie obawa, że jej miłość to po prostu dziewczęce zadurzenie, które z czasem ochłonie. Ale któż przewidzi przyszłość. Wierzę, że będziemy się kochali. Tym bardziej, że posiada cechy które nie przemijają wraz z porankiem: jest przystojna, inteligentna i fizycznie bardzo mi z nią dobrze. Co prawda Van de Walde (Małżeństwo doskonałe) przestrzega, żeby młodej dziewczyny nie nastrajać "wysoko" bo potem może zabraknąć sił by ogień ugasić, ale jego wskazówki traktuję z rezerwą - tyle razy mnie zawiódł. Grzesiek dostał list od Mundka. Pisze, że przygadał sobie kociaka i chyba się ożeni. Jak słychać wszyscy się żenimy. Mania jakaś czy coś w tym rodzaju... Nie wiem co o tym sądzić. Ciekawe są bardzo charaktery ludzkie. Wydaje się, że żyjąc trzy lata razem, można z grubsza przewidzieć zachowanie, ale okazuje się, że nie. Edzio (Cużytek) z Dukiem na zajeciach grali w karty. Jasiński poczuł nagle przypływ dyscypliny i chciał im je zabrać. Krótkie szamotanie zakończyła pięść Edzia. Edzio, najmniejszy z naszej grupy, ale krępy i bojowego ducha, tylko "dotknął" twarzy Jasińskiego - tak się potem tłumaczył. Ten jednak kiedy wstał z podłogi, pobiegł jak małe dziecko do dowódcy pułku na skargę. Chłop jak dąb, dwadzieścia cztery lata i chlipie na rękaw dowódcy, że Edzio się bije. Parol zaskoczony, pyta który Edzio? Ten krasnoludek? Roześmiał się serdecznie i tak się zakończyło. Ale przysłowie prawdę mówi i beczka soli wspólnie zjedzona nie pomoże... Od dłuższego czasu różne wyczyny naszych kolegów we wrocławskich knajpach, ale o tym kiedy indziej. (Kilka rysunków. Mig, książka i trupia czaszka. Na książce napis: poezja, a pod czaszką memento mori.)

21.12.1953, poniedziałek. W sobotę 19 bm. o godzinie 12.49 - czas mierzony przez Grześka, wziąłem ślub. Sala słabo oświetlona elektrycznymi świecznikami, pogrążona w półmroku, sprawiała wrażenie tajemniczej świątyni. Urzędnik Stanu Cywilnego, korpulentna, zadbana kobieta, o wysokim łamiącym się sopranie, ze złotym łańcuchem na szyi luźno zwisającym między chutliwie wypiętymi piersiami i my przed nią: Wanda, ja, oraz świadkowie Kazik Olszewski (Brat śp.Janki), Kazik Wachnicki i zaproszeni goście: Grzesiek Duk i Edzio Cużytek.
Podczas ceremonii znowu poczułem się rozdwojony. Stoję przed "księdzową", i jednocześnie wydaje mi się, że stoję z boku, widzę siebie, swoją głupią minę, pozostałych uczestników, jak byśmy w teatrze grali sztukę pt. "Dawanie ślubu w USC", a nie znajdowali się w Urzędzie. Ja nie jestem panem młodym biorącym ślub, ja tylko gram rolę pana młodego. Sztuka zaraz się skończy i przestanę być aktorem, będę znowu "wolnym" kawalerem... Ale to było tylko takie przejściowe falowanie, które znikało przy koncentracji i wracała jednoznaczna pojedyńczość. Na wesele pojechaliśmy do rodziców Wandy. Oprócz moich gości byli tylko jej rodzice - rodzeństwo "nie dojechało". Radio grało, ale nie tańczono bo dam nie było i miejsca też. Pozostały więc toasty. Nie skąpiono nam życzeń zdrowia. W końcu Grzesiek Duk padł nieprzytomny na nasz weselny tapczan, co dla gości było zakończeniem wesela, a dla nas perspektywą spędzenia nocy poślubnej na wąskiej kanapie. Żałowałem, że Mamusia nie przyjechała, ale widocznie ślub przyszedł trochę niespodziewanie, a ze Zwierzyńca podróż bardzo uciążliwa, szczególnie zimą. Nie spałem. Na wąskiej kanapie niewygodnie, chociażby z panną młodą. Szarym porankiem stanąłem u okna. W nocy spadł śnieg i wąwóz ulicy, szary zazwyczaj o tej porze, bielił się jak chałupa na Wielkanoc. Ale nie był to widok napawający radością. Z porannej pustki podnosiła się mgła melancholii, sączyła w serce tęsknotę, za... Gdybym to wiedział. Ożeniłem się. Weselili się, miód i wino pili, a potem żyli długo i szczęśliwie... Tak najczęściej kończą się książki, bo dalej nudno. Ale życie pisze dalsze rozdziały. Duk zachrapał pijackim charkotem, budził się. Na szczęście Wandeczka spała mocno na swojej panieńskiej kanapie. Obudziła się dopiero gdy sobie poszedł. Zaczynał się pierwszy małżeński poranek... (Rysunek 1. Nas czworo i tęga, w łańcuchu urzędnik. Napis wychodzący spomiędzy grubych piersi: oświadczam, że związek wasz jest prawny. Rysunek 2. Łóżko, wózek dziecinny i na środku kobieta pali ognisko. Podpis: ognisko domowe.)

21.12.1953, poniedziałek.
"Homo animal sociale est", ale to niczego nie zmienia, że jestem bez grosza. Pożywiam się u żony, jako że jestem wyprowiantowany i czekam na pierwszego. Nie wiem jak moja Mamusia przyjmie synową, myślę jednak że dobrze. Na razie koniec. Jestem zmęczony, wiadomo, małżeństwo to poważna sprawa.

23.12.1953, środa.
Dzisiaj niewyspany - żona. Wróciłem rano z Chrobrego, a tam bardzo źle mi się śpi. Cały rozbity. Jedyne pocieszenie to Święta wolne od służby i jest nadzieja na spędzenie razem. Taki jestem zmęczony, że nawet czytać mi się nie chce. Zmartwiło nas, że wczasów nie dostaniemy i będziemy siedzieć w smrodliwym mieście. Gdybym nie był pilotem bojowym, a siedział w sztabie w Warszawie, to Nowy Rok spędzalibyśmy w Zakopanem, ale tak jak jest szans nie ma. Z pasibrzuchami się nie wygra. (Teraz kilka prób wierszy. Jakiś przypływ natchnienia? Przytoczę jeden.) Autoportret Gość z tajemniczą miną Ambicją się przelewa Och ach Czegóż on nie zrobi Tymczasem sedes zlewa. (Reszta jak zwykle...)

27.12.1953, niedziela.
Święta już za nami. Przyjechała Mama z Ojczymem i było bardzo miło. Trochę się bałem Mamy, że wcześniej nie pokazałem narzeczonej tylko od razu zaproszenie na ślub, ale jeśli nawet miała jakieś obiekcje, nie dała tego po sobie poznać. Była serdeczna i wesoła. Teraz jesteśmy już na Strachowicach w moim w pokoiku. Ja przy stole, a na łóżku Wanda wydziera się jak dziewczynka na kolonii. Uważa, że pięknie śpiewa, ale na szczęście reszta lokatorów wyjechała na święta i jesteśmy sami w bloku. Pierwsze dni w małżeństwie, tzw. miodowy okres, dlatego nie mogę się skupić. Trudno. Wanda martwiła się, że Irka, siostra, na ślub nie przyjechała, a nawet nie przysłała życzeń. Do tego podobno jeszcze powiedziała, że za trzy lata się rozejdziemy. Musiałem pocieszać, przekonywać, że już zawsze, do końca będziemy razem. A ludzkim gadaniem nie ma co się przejmować bo żyjemy dla siebie, a nie dla ludzi. Gwizdać na nich. Trudno pisać więcej kiedy na łóżku obok śpi młoda żona. ==

Koniec PW. Następny Pętla