odc.14
W powietrzu tylu niebezpieczeństwom uszedłem, na ziemi piekło wojny
przeżyłem i wszystko po to żeby teraz tak głupio, w takim niby morzu
zakończyć? Zachowałem się jak dziecko. Nieodpowiedzialnie. Dowódca
eskadry, psiakość. Dać się tak namówić szczurowi lądowemu, który sobie
wyobraził że zrobił łódkę. Strach i wściekłość, ale do Lewego muszę
spokojnie. Ostatecznie jestem teraz jedyną jego ostoją i nadzieją. Gdy
straci do mnie zaufanie, nie wiadomo co mu strzeli do głowy.
Żeby chociaż mieć koło ratunkowe. Troche iluzji, jak chory na raka, ale
niczego, czym by dodać otuchy. Dwa wiosła i pożal się Boże namiastka
żagla.
Mowię więc najspokojniej jak potrafię:
- Nie ma strachu. Tylko trochę wiatr się zmieni, zrobimy zwrot i za
dziesięć minut jesteśmy w domu. Czerp wodę żeby nam tyłki całkiem nie
rozmokły. Muszę mu dać zajęcie, żeby za dużo nie myślał.
Nagle tuż obok narastający turkot. Ciemny cień w czerni nocy z czerwonym,
mdłym światełkiem na burcie. Wrzeszczę na cały głos, ale kuter terkocząc
obojętnie, przepływa cudem kilka metrów obok i znika w ciemności. Nikt nas
nie zauważył. Na pewno wszyscy śpią, a ten jeden przy sterze, który
powinien czuwać też pewnie drzemie po całodziennej harówce.
Zwyczajny rybacki kuter, a wydał mi się ogromny jak okręt liniowy. Nowe
niebezpieczeństwo. Płynie drugi. Chwytamy za wiosła, żeby zejść mu z
kursu, już wiem że nie ma co marzyć by nas zauważył w tych ciemnościach.
Ani latarki, ani choćby świeczki, jesteśmy po prostu falką, jedną z wielu
chlupiących bez przerwę o burtę.
        Lewy przestał się odzywać, przestał też wylewać. Siedzi odrętwiały,
sparaliżowany strachem i zimnem.
- Trudno, trzeba czekać do rana, żeby tylko burzy nie było. Błyska się
strasznie, ale gromu jeszcze nie słychać. Rano może nas ściągnie jakiś
kuter lub motorówka z marwoju. Ruch na zatoce duży, nie ma co się martwić
- pocieszam L. Trzeba tylko uważać żeby nas nie rozjechali bo szkoda by
było tego twojego wspanialego okrętu, a niech no tylko odpowiedni wiatr to
zobaczysz.
Pocieszam jego i siebie. Ale Lewy siedzi w milczeniu nie reaguje. Czuwam
sam.
Wiatr się znowu wzmaga. Ustawiam żagiel na pełny, zupełnie nieświadomy
kierunku w którym nas niesie ale tak najbezpieczniej. Łajba idzie
najrówniej. Mam nadzieję, że nie wywieje na pełne morze, a w zatoce aby do
rana, albo byle do jakiego brzegu. Nabieramy prędkości aż woda pryska.
Fale jakby coraz większe, ale dłuższe łagodniejsze, bujają, dodając pędu.
Fordewind, żeby tylko wiał równo, musi nas gdzieś dopchać. Ciemno, nic nie
widać i nagle hurkot. Dno trzeszczy. Fizycznie czuję jak rozchodzi się
dykta i nogi w wodę. To koniec? Strach, ale tylko przez moment. Stoimy w
miejscu. Ciemność pieni się biało, a kajak zaczyna jakby skakać po
schodach. W górę w dól. Chlup i trzask.
Wyłażę zdrętwiały i brnę po kolana w wodzie do jaśniejącego pasma brzegu.
- Zbychu - słabym głosem krzyczy Lewy - pomóż. Ciągnie biedaczek za dziób
swoj okręt zalewany przybojem. Z wysokiej skarpy odzyskujemy orientację.
Wyrzuciło nas dwa kilometru na północ od Babich Dołów w pobliży Rewy. Uff,
oddychamy z ulgą, wszystko w porządku. Żyjemy.
        Kajak ma niewielką szparę, ale na powrót wodą już nikt mnie nie
namówi. Idziemy brzegiem zostawiając nasz "okręt" na plaży.
Noc co prawda nieprzespana ale pozostały wrażenia, jakże odmienne od
dotychczasowych lotniczych, powszechnych w naszym środowisku. Będzie o
czym opowiadać wieczorami w kasynie.
Czuliśmy się jak starzy żeglarze. Staszkowi się nie przyznałem, że też
miałem niewąskiego pietra. Ze skromną minką nie zaprzeczałem gdy opowiadał
o naszej przygodzie, jak to ja, dzięki swojej odwadze uratowałem nas i
kajak. Była to zresztą prawda, a że duszę miałem na ramieniu to któż by po
szczęśliwym końcu o tym pamiętał.
        Właściwie to nie zdawaliśmy sobie sprawy z niebezpieczeństwa, które
nam groziło. Dopiero tragiczny wypadek który wydarzył się tego samego
wieczoru uwypuklił jego rozmiary.
Komandor Szyszko, oficer polityczny sztabu lotnictwa (Mar. Woj), wysoki,
wysportowany chłop, wybrał się z cywilem, krawcem Uchajem gumowym pontonem
na ryby. Ponton był duży, sześcioosobowy, z demobilu po Peszkach
(bombowcach PE - 2), ale już widać wysłużony, bo zaledwie odpłynęli
dwiecie metrów od mola gdy pękł. Po godzinie wyłowiono krawca kurczowo
trzymającego się drewnianej podłogi pontonu, a ciało komandora wyrzuciły
fale na drugi dzień. Podobno płynął do brzegu po pomoc. Widać był to czas
kiedy morze pragnęło ofiary. Po tym wypadku urośliśmy w sobie na
bohaterów, chociaż nie wszyscy podzielali nasze zdanie.
       Kinga zamiast podziwiać od razu wyjechala z tyradą, że jestem
lekkomyślny, że na mnie nie można liczyć, że co ze mnie za ojciec
rodziny, który szuka nie wiadomo czego. Za mało jeszcze mam co dzień
okazji skręcenia karku w powierzu, to jeszcze chcę się UT opić?
Jak ona może wyjść za mnie za mąż, kiedy na mie nie można liczyć, bo
nigdy nie wiadomo co mi strzeli do głowy, itd. itd.
Kinga pomimo moich chęci nie chciała brać ślubu. Jeszcze się nie
wyzwoliła z mentalności studenckiej, według której małżeństwo zabija
miłość i niesie niewolę. A teraz używała jeszcze nowego argumentu, że
jestem niedojrzały, wręcz niepoczytalny, żeby ze mną brać ślub.
Nie uświadamiała sobie, że śmierć jest jedna, obojętnie skąd przychodzi,
z powietrza czy wody. I że ja codziennie, tam w błękicie przebywam w jej
towarzystwie, a wobec zdarzeń jakie tam się dzieją, przygoda z kajakiem
była strachem z dziecinnej bajki.
   Dojeżdżała więc do mnie raz w tygodniu na niedzielę, a ja cały czas sam. Zacząłem w takie puste popołudnia chodzić do klubu na brydża. Często grywała tam też M. Grała bardzo dobrze i przyjemnoscia było z nia grac. Od pewnego czasu zauważyłem że tak jakos się składa że coraz cześciej gramy stałymi parami a moją partnerką zostawała M. Nie myslałem o flircie, ale tak jakoś na mnie patrzyła , czule mówiła, i raz gdy zajrzała mi w oczy zwoim niewinnie wyzywającym spojrzeniem, skapitulowałem i spotkalismy sie.
        Była szczupłą, możę trochę za szczupłą, pieknie zbudowaną, o
chabrowych oczach dziewczyną. Chociaż urodziła dwoje dzieci, nie miała jeszcze nic z baby. Zarówno dusza jak i ciało były świeże,
dziewczęce. Spotkania z nią były jednak dla mnie kłopotliwe, bo odbyuwały się
z wiadomych względów przed południem.
        Małgosia zaś, patrząc niewinnymi, chabrowymi oczami, jakby szukając u mnie potwierdzenia pytała:
- Czy to jest coś złego? Trzy lata po ślubie mam chyba prawo zakochać sie, no nie? Podobno bez kochanka kobieta szybko się   starzeje - plotła banały, rozbierając się.
Nie rozumiałem jej. W końcu zapytałem wprost, dlaczego się spotykamy? Niepotrzebnie przywiazujemy się do siebie.
Odpowiedziała, żeby nie zwariować. Kiedy jest ze mną, wyobraża sobie że
ona i ja, jesteśmy zupełnie kimś innym. Że nie ma męża, dwójki dzieci, że
jestśmy w innym świecie. Ot, takie marzenie kopciuszka - uśmiechnęła się
smutno. Podobno jak się bardzo czegos pragnie to się spełnia. Może i moje się spełni...
Szkoda mi jej było ale nie widziałem możliwosci połączenia naszych scieżek życia nawet w marzeniach.
Przekonałem ją, że nasze sny na jawie nie mają przyszłości i mozemy tak się w nie zaplątać¸że stracimy poczucie rzeczywistości. A przecież i ona i ja mamy rodziny etc..
        Przestaliśmy się spotykać i tylko czasami w towarzystwie, przy
brydżu, lub na wycieczce , gdy patrzyliśmy na siebie, w naszych sercach
budziła się tkliwość. W końcu po naszej "przyjaźni" pozostało tylko
zdjęcie z wspólnej wycieczki do Jastrzębiej Góry. Gosia na nim pochylona
nad kocem kroi chleb? Cienką sukienkę rozchylają szczupłe nogi. Patrzy na
mnie (robiącego zdjęcie ) spod opadających włosów... I tylko tyle, resztę
zabieramy do grobu.

        Potem był mój ślub. Ale najpierw z Kingą sroga awantura. Ja
chciałem ślubu, bo miałem już dość tego "studenckiego małżeństwa" i
plotek w garnizonie. Sytuacji w której byle garkotłuk ale zarejstrowany w
U.S.C. wycierał sobie gębę naszą miłością. Tego porozumiewawczego
mrużenia oczu, no wiesz, to ta pani która do ciebie przyjeżdża, co
należało rozumieć: "ta k...", bo według obyczaju wojskowego w garnizonie
występują dwa typy kobiet: żona albo k...
Chociaż niektóre żony przejawiały nieraz taki temperament i swobodny
erotyzm, że u przywojskowych panien trudno byłoby znaleść równą, ale w
potocznej mowie, dama bez papieru była zawsze k...
Poza towarzysko moralnymi aspektami dochodziły jeszcze sprawy związane z
moją służbą i ochroną przed szpiegami. WSW, dawna informacja, indagowała
o każdą osobę "obcą" odwiedzającą pilota. Skąd przyjechała, gdzie
pracuje, z jakiej rodziny, środowiska pochodzi. Czy ma rodzinę za
granicą... itd. Jeśli jeszcze była to dziewczyną na jedną noc, to obywało
się zazwyczaj bez spowiedzi. Była to bowiem przeważnie tajna agentka WSW.
Tak samo jeśli umilała czas żona kolegi, było wszystko w porządku.
Najbardziej jednak trzeba było się tłumaczyć gdy przyjeżdżała tak jak
Kinga. Od czasu do czasu, zostaje na noc i potem na jakiś czas odjeżdża.
Nie jest przy tym ani jedną z rezydentek gdyńskich kawiarni, ani żoną
oficera z innego garnizonu.
I druga sprawa, to dostęp do, nazwijmy to, apanaży przysługujących
żonie. Dlaczego ma być pozbawiona, tłumaczyłem, różnego rodzaju
przydziałów żywności, sprzętów gospodarstwa domowgo, leczenia w wojskowej
służbie zdrowia, zniżki kolejowej i PKS, wczasów, prawa do mieszkania
itp.
W końcu z oporami uległa. Poszła w plen, jak powiedziała decydując się na
ślub.
        Termin ustalony został na sobotę 16 sierpnia 1958 roku. Dzień był
pogodny i ciepły. Do Gdyni pojechałem ze świadkami autobusem 109, a potem
z placu Kaszubskiego piechotą Swiętojańską do ul. Czołgistów do Urzędu
Stanu Cywilnego. Droga dosyć długa, pokrzepialiśmy się więc żubrówką w
mijanych delikatesach. Bo wówczas, w co większych sklepach były t.zw.
probiernie. To znaczy że przy stoiskach z alkoholem sprzedawano wódkę po
cenach detalicznych na kieliszki. Można sobie było w przelocie strzelić
setę , ot tak na stojąco, bez zakąski i toalety. Takie szybkie 100 g i do
roboty. Tym razem do ślubu. Świadkowie: Inek Szelągowski i Staszek
Boczula dzielnie sekundowali i ani się obejrzeliśmy, a już przed nami
Urząd i Kinga.
Wchodzimy już wszyscy razem do środka. Kancelista sprawdza w rejestrze
czy dzień zgodny z zapisem i wyciąga rekę. Należy się opłata 50 złotych.
Sięgam do portfela, a tam zaledwie kilka złotych. Przy dodawaniu sobie
kurażu o opłacie zupełnie zapomniałem.
Konsternacja. Drzwi do sali ślubów otwarte. Urzędnik w łańcuchu czeka, a
cerber nie puszcza. Zapłacisz 50 zł, bedzie ślub. Nie zapłacisz, zurück
do domu. Szukam po kieszeniach, szuka Inek, szuka Staszek, składamy na
kupkę, 35 złotych. Głupio. Panan młoda czeka, a tu brakuje 15 złotych.
Może by do Liliputa, pożyczyć od której kelnerki? Jednak daleko, a czasu
mało.
Urzędnik już się przestaje uśmiechać. Wyjdziemy za forsą to zamknie drzwi
przed nosem. Musimy pilnować. Więc od nowa po zaskórniakach. Atmosfera
gęstnieje. Ten urzędas sztywnieje, wyciąga szyję jak bocian połykający
żabę, chrząka. A minę ma, jakby to był zakład pogrzebowy, a nie ślubowy.
Kinga ceglasta jak indianka od wypieków, coraz bardziej zdenerwowana,
czeka, a my jak barany stoimy bezradnie patrząc po sobie.
W końcu cierpliwość King się wyczerpuje i nerwowo wygrzebuje z torebki
50 zł i z wielkopańskim gestem, dwoma palcami wręcza temu chciwemu
rządowemu zakrystianowi. Wchodzimy do sali, z głośnika chrypie stara
płyta marszem weselnym Mendelsona, mówimy sobie tak i ślub zawarty.
Urzędnik i świadkowie gratulują, a we mnie gorączkowa myśl, skąd wziąć 50
złotych.
        Tak więc życie się unormowało, to znaczy wcale się nie unormowało.
Kinga tak jak poprzednio przyjeżdżała raz w tygodniu na niedzielę, a ja
w pozostałe dni i noce pozostawałem nadal samotny, tylko już nie wolny.
Ostemplowany pieczęcią małżeńskiej przynależności.
        We wrześniu udało nam się dostać urlopy razem. Urlop mamy,
pieniądze na samochód też, tylko samochodu brak. W Motozbycie mgliście
określają termin dostawy. Jeszcze może rok, a może dwa przyjdzie nam
czekać. Kończy się nam cierpliwość i łamiemy dane sobie przyrzeczenie, że
będziemy kupować samochód tylko nowy i w Motozbycie. Postanawiamy nie
czekać i gdy tylko trafi się okazja wycofać pieniądze.
W Dzienniku Bałtyckim ogłoszenie: "W Sopocie moskwicza, sprzeda
repatriant". To okazja, mówimy sobie i szybko w EKD, jedziemy. Adres
prowadzi do willi, przedwojennej, jakich w Sopocie zresztą pełno. Przed
willą wita nas starszy, siwy, szczupły pan. Repatriant, znaczy Polak
któremu teraz, po 1956 roku, pozwolono opuścić dawną część Polski
zagarniętą przez Sowietów.
        Siwe skronie i szczupła sylwetka budzi zaufanie. Potem jednak
okazało się, że oszukiwał. Wcale nie był repatriantem lecz zwykłym
hanldarzem samochodów. Nie miało to jednak, poza emocjonalnym, dla nas
znaczenia. Samochód bowiem spodobał się nam od razu. Gdy tylko
zobaczyliśmy czyściutkiego, lśniącego seledynowego moskwicza 407, a
Kinga nie znalazła w nim drobinki brudu , wiedzieliśmy że go kupimy.
- Wykonanie eksportowe - właściciel pokazuje pod maską silnika tabliczki
z napisami po angielsku.
To jeszcze dla mnie, bo King do zachwytu wystarczy, że po podłodze można
przeciągnąć białą rękawiczką i ślad na niej nie zostanie. Nawet nie
śmierdzi dziegciem co typowe dla sowieckich wyrobów.
Więc kiedy przejechaliśmy się po wybrukowanej ulicy, a w samochodzie
żadnych stuków, brzęczeń, tylko ciche mruczeniem silnika, a do tego
kołysze niczym pańska kareta na gumowych resorach, decyzja mogła być
tylko jedna - kupujemy.
Cena wysoka, 110.000 zł z przebiegiem 12.000 km. W Motozbycie nowy
115.000 zł, ale Pan Bóg wie kiedy będziemy mieli razem następny urlop.
Odbieramy więc pieniądze z Motozbytu i następnego dnia siadam za
kierownicę. Włączamy radio i kiedy czekamy aż się nagrzeją lampy by
ruszyć, sprzedawca nagle ma jakieś obiekcje.
- Pan pewnie dawno nie jeździł, wyszedł z wprawy, więc pozwolą państwo,
że odwiozę do domu, tak dla mojego czystego sumienia...
"Dawno pan nie jeździł" - dobry sobie. Od egzaminu w 1948 r. wcale nie
jeździłem, ale co to ma do rzeczy. Latam za to codziennie i to na
myśliwcach. Usiadłem już za kierownicą i ani mi się śni ustąpić. Nie po
to kupiliśmy samochód by teraz kto inny jeździł.
Facet jednak nalega więc chociaż nie rozumiem jego obaw pozwalam mu w
końcu asystować, jeśli to ma uspokoić jego sumienie. Kinga przesiada się
na tylne siedzenie, a on siada obok mnie.
Pokazał jak uruchamiać silnik i jak idą biegi, więc od razu śmiało do
przodu. On nie wie, że całą noc trenowałem w myśli jazdę i kiedy ruszam z
piskiem tylnych kół, zaczyna machać nerwowo rękami i krzyczy, wolniej,
wolniej. Jakiś taki strachliwy. Wyjechałem tylko z fasonem na ulicę i
przejechałem zaledwie kilkaset metrów, a on czerwony, spocony, prosi żeby
się zatrzymać. Widzi, że świetnie daję sobie radę i on już jest
niepotrzebny. Kiedy wysiada mówi zmęczonym głosem, jak po wielkim
wysiłku:
- Powoli, tylko proszę pana, powoli, i niech państwa Bóg ma w opiece.
Wesołek. Akurat ja obchodzę tyle Pana Boga co mnie zeszłoroczny śnieg.
        Ruszyłem asfaltem przez Orłowo aż drzewa szumiały. Co za rozkosz.
Tu się czuje pęd. Nie jak w samolocie. Szybkość niby 600, a świat w
miejscu stoi. A tu "tylko " 90 na liczniku, a wszystko miga, aż dreszcz
po plecach. W Gdyni skręcam ze Świętojańskiej w 10 lutego, wtem wyskakuje
milicjant z lizakiem. O co chodzi? Chce się zabrać? Ale on wolno
podchodzi, bez pośpiechu:
- Co się tak spieszycie, pokażcie prawo jazdy.
Sięgam na tylne siedzenie do teczki, on idzie wzrokiem za moim ruchem i
zobaczył czapkę.
- W porządku, proszę towarzyszu poruczniku jechać dalej, tylko dla
własnego bezpieczeństwa trochę wolniej.
Wolniej? A cóż on wie o szybkościach. Tyle co na kursie. Chyba w życiu
nie przekroczył 80, naciskam gaz. Samochód wprost fruwa. Inne przy naszym
pełzają jak ślimaki. Mkniemy. Cieszę się, ale Kinga nie podziela mojej
radości. Siedzi jakaś napięta, blada.
- Niedobrze ci? Może uczulenie na benzynę?
A ona nie chce ze mną jechać. Nie umiem prowadzić i jadę za szybko.
Odwagi w decyzji dodał milicjant. Jak nie zwolnię to przesiądzie się na
autobus.
Ja nie umiem prowadzić? Dziesięć lat mam prawo jazdy i ona będzie mnie
uczyć? Jak się boi to lepiej było kupić wóz i chabetę. Bezpieczniej i
taniej. Do 20 km/godz, więcej nie wyciągnie.
Ale jak chce moskwicza zamienić w konną dryndę proszę bardzo. Nie
przekroczę 30 km. Niech się silnik grzeje, skrzynia piszczy i benzyna
spala się górskim potokiem. Co mi tam.
Pojedziemy jak bryczką. Zobaczysz jak bedą się śmieli.
Ale wjechaliśmy na dróżkę do osiedla i nikt wstydliwej szybkości nie
zauważył. Zajechaliśmy w końcu przed dom cało i szczęśliwie. Obawy
sprzedawcy nie sprawdziły się, a może rzeczywiście byliśmy coś więcej
warci niż zeszłoroczny śnieg?
        Pierwszy samochód w garnizonie. Poruszenie i zazdrość. Nie zwracamy
jednak na to uwagi, pożyczam namiot i jedziemy na urlop. Dokąd, sami nie
wiemy, ważne tylko żeby jechać. Oboje jesteśmy jak w gorączce. Opanowani
uczuciem, które przeżywa się tylko raz w życiu, po kupnie pierwszego
samochodu.
        Więc mamy upragniony samochód i czas wolny, jedynie z pieniędzmi
gorzej. Benzyna droga, litr 4,60 zł. Ci co mają motocykle kombinują z
samochodów służbowych, a nawet mieszają z odrzutowców naftę, ale mnie
potrzeba większych ilości, a nafta odpada, silnika szkoda. Co prawda w
eskadrze mam cztery śmigłowe Jak -11, które latają na benzynie, ale
bardzo wysokooktanowej, podobno wypala zawory. Kieszeń jednak pusta, a
przed nami urlop, przymykam więc oko, kiedy usłużna dusza napełnia bak i
cztery kanistry w bagażniku.

do 15 gdy
musi.