Po kilku dniach "sprawa" Palenia nagle została  nagłośniona. Na specjalną odprawę przybył sam Paździor, dowodca korpusu, i od  razu do mnie arogancko po chamsku:
- Wypadek utraty orientacji, i to  za granicą, przez jednego z naszych pilotów to świadectwo braku podstawowego  wyszkolenia  i  lekceważenia obowiązków dowódcy eskadry.
I dalej dalej w  tym tonie.  Zrozumiałem. To nie była analiza wypadku ale  odwet. Zrozumiałem i postanowiłem nie dać sie sprowokować. Krew jednak na  tak jawne oszczerstwo wzburzyła się i nie mogąc się opanować poderwałem  się z krzesła. Ten widząc, że chcę mówić ,wrzasnął:
- Nie gadać kiedy ja  mówię!
Pomimo to drżącym ze zdenerwowania głosem przekrzyczałem go:
- Jakaż to moja wina. Zabłądził pilot pierwszej klasy,  nawigator eskadry, który odpowiada za wyszkolenie nawigacyjne eskadry i  osobiście przygotowywał pilotów do tego właśnie lotu, bo ja w tym czasie  szkoliłem młodych pilotow z trzeciej eskadry. Zresztą najlepiej będzie  gdy porucznik Paleń sam opowie jak to było. Nie wiedziałem, że jest obowiązek przyjmowania przed lotem egzaminu od nawigatora z prowadzenia  orientacji.
A ten jak nie wrzaśnie:
- Co mi tu będziecie bajki  opowiadać. Żadnej subordynacji - zaryczał jak pijak na weselu. Jego wielka,  łysa głowa sczerwieniała i przypominała wielki balon sylwestrowy.             - - A co mi tu obywatel generał będzie wmawiał winę,  jak dobrze wie, że to co mówi to nieprawda. No, niech Paleń wreszcie coś powie -  nie dawałem sie zakrzyczeć.
Paleń opuścił głowę i z wzrokiem utkwionym w blat  stolika siedział nieruchomo.            - - Jak śmiecie - generał postapił krok w moim kierunku.
A ja  też wcale nie miałem zamiaru ustępować.  Byłem tak rozwścieczony tym  oszczerstwem, że przestawałem panować nad sobą. Byłem gotów na  wszystko. Wyciągnąłem głowę,  zacisnąłem pięści  i  pierś wypiąłem,  gotowy do  walki, ale koledzy jakkolwiek uradowani nie lada przedstawieniem,  przytrzymali za mundur  i  posadzili  na krzesło.
Jasio Ożóg  powiedział potem,  że takiego teatru z udziałem generała i kapitana w rolach głównych, nie zdarzyło mu się jeszcze  w wojsku oglądać. Ale ja byłem półprzytomny, a Paździor widząc, że usiadłem  uznał że się poddałem,  i czerwony, chyba równie nieprzytomnie zdenerwowany  jak  i  ja, wyciągnął nagle pięść i wymachując nią krzyczał:
- Ja wam jeszcze pokażę. Jeszcze was złapię. Popamiętacie.
Audytorium czekało na moją reakcję, ale ja nagle  zobaczyłem całą śmieszność tej sceny;  mały, głowiasty jak sum generał,  wygrażający pięścią podwórkowym gestem; roześmiałem się głośno.
Mój śmiech zupełnie go dobił. Zaksztusił się, zachłysnął  i  dławiąc się,  już w milczeniu,  grożąc nadal pięścią, wyszedł z sali.
- No to sobie narobiłeś - Lis pokiwał  głową; ze współczuciem czy ze złośliwą  satysfakcją w duszy, nie wiedziałem.
- Czemu nic nie powiedzałeś - skoczyłem do  Palenia. - Przecież wiesz, że to twoja wina.
- A co miałem gadać - wzruszył  ramionami.
Odwróciłem się z niesmakiem. Może rzeczywiście  przeholowałem, zaczynały sie wątpliwości. Ale dlaczego tak jednostronnie,  tak niesprawiedliwie. Rozbolało serce.
Dopiero potem koledzy otworzyli mi  oczy.
- Aleś ty głupi. Przecież Paleń i Paździor to ziomkowie. Krewni z jednej  wioski. Chłopi trzymają się razem, a ty chciałeś by uznał jego winę?
Było to dla mnie dużym zaskoczeniem i chyba mieli  rację, ale nie usprawiedliwiało podłości. Ludziom jednak daleko do  zwyczajnej uczciwości. Zrozumialem, dlaczego Paleń jako jedyny w  Wojskach Lotniczych, ma zezwolenie na studiowanie prawa na cywilnej uczelni  w trybie zaocznym.
Miotałem się nierozumiejący. A wszystko co się działo, po latach okazało się, że miało swój sens. Przebiegało  zgodnie z moim  życzeniem. Bo przecież Paleń nie musiał być w mojej eskadrze, nie musiał  zabłądzić, mogło nie być awantury z generałem. Mogło,  ale wtedy inaczej  potoczyły by się moje losy i w ogóle nie wiadomo, czy byłoby to "pisanie".

W końcu sierpnia zostałem skierowany na tygodniowy obóz  kondycyjny do Rożnowa. Urlop wypoczynkowy pilota wynosił do  roku 1957 sześć  tygodni z tym, że dwa p8owinien spędzić na wczasach, tj. musiał otrzymać  skierowanie. Potem, kiedy sowieci odeszli, a Frey objął dowództwo zarządził,  że pilot oprócz czterotygodniowego urlopu, otrzymuje trzy tygodnie obozu kondycyjnego, traktowanego jako obowiązek służbowy. Z  tego dwa tygodnie w zimie w górach - Groniku, a tydzień w lecie na  Mazurach, w Mrągowie lub nad Zalewem Rożnowskim w Tęgoborze.
Nad  brzegiem zalewu, właściwie u jego początku, na  gołym ugorowym brzegu, postawiono namioty.W nich wszystko: stołowka,  kuchnia, mieszkania obsługi i pilotów. W prowizorycznej przystani kilka kajaków  i duża, ośmiowiosłowa szalupa okrętowa z masztem i rozprzowym żaglem.
Zaraz po przyjeździe, a była to sobota, urządziliśmy sobie sami powitanie. Kelnerki tylko przygotowywały zakąski. Wesoło było, ale  jak często bywa, rozpoczęto zabawę bez wyobraźni, zabrakło wódki. Towarzystwo  zaczęło sie rozłazić, jedni spać, co młodsi umawiać się itd. Ja już niestety od ośmiu lat przestałem być atrakcyjny dla "panienek z kasyna". Wieczór  był pogodny, ciepły i gdy zobaczyłem w pobliżu kościół i plebanię, wpadlem na  pomysł, żeby pójść w goście do księdza na wino. Miałem już pewne w tym względzie doświadczenie ze wsi  gdzie pracowała Kinga. Pójść ze mną odważyli się Leszczyński i Sobiech. Plebania  mieściła się w niedużym, drewnianym domku z dużą werandą.  Przedstawiłem siebie  i  kolegów, a ksiądz po pierwszym  zawahaniu się, należy pamiętać, że byliśmy już na gazie, bardzo gościnnie  zaczął częstować winem, swoim, ze swego ogrodu. Siedzieliśmy, patrzyli w  gwiazdy  i  popijali. Rozmawialiśmy, głownie zresztą ja z ksiedzem, o sensie  życia, bycie, wszechświecie  i  było bardzo przyjemnie. Siedzielibyśmy chyba  do rana, tym bardziej że gospodyni donosiła z piwnicy butelki, ale nazajutrz była niedziela, raniutko ksiądz odprawaiał Mszę Św.
Wódka, wino szumiały w głowach, spać sie nie chciało i  nagle zasrebrzył się w świetle księżyca maszt zacumowanej szalupy. Zagrała we  mnie krew starego marynarza. Namówiłem kolegów do rejsu. Księżycowy rejs po  nieznanym morzu. Odwinęliśmy żagiel z masztu, wiatr leciutko nim powiewał  i odepchnelismy się od maleńkiego mola. Sobiech został na brzegu, że niby  nie zdążył, ale kiedy chciałem rzucić mu cumę powiedział, że rezygnuje i  zwyczajnie uciekł.
Więc  ja za ster, a Januszowi L.  każę trzymać szot. Gdy odbiliśmy z pięćdziesiąt metrów i wiatr ku mojej radości zaczął się  wzmagać, Janusz się wystraszył i chciał płynąć bliżej brzegu. Powiedziałem, że do  brzegu nie zawracam bo przecież ustaliliśmy, że płyniemy do zapory w  Porąbce, a przy sprzyjającym wietrze te 20 kilometrów machniemy ani się nie  obejrzymy. Wobec tego zmienił zdanie i  prosił jedynie, żeby dobić na chwilkę bo jest zimno  i  skoczy po koc. Rzeczywiście robiło się coraz chłodniej, jak to w noc  końcu sierpnia.              Zawróciłem i tyle go widziałem. Czmychnął jak zając. A  niech tam. Szczękając zębami puścilem się z wiatrem w nieznane.
Księżyc  podniósł się wysoko, zabarwił świat na liliowo, zmienił nie do poznania, i ja  w tą tajemniczą krainę pruję z sykiem rozcinanej dziobem toni.
To z lewej, to  z prawej jakieś wyspy, półwyspy, tajemnicze  zatoczki, a ja płynę dosyć wąskim nurtem. Wiatr się wzmógł, wieje jakby rynną między ginącymi w księżycowej poświacie wzgórzami, a szalupa jak czystej  linii jacht sunie z regatową szybkością. Nie mam żadnego rozeznania, nigdy  na tym zalewie nawet na brzegu nie byłem. Nie wiem czy daleko jeszcze czy tama tuż  tuż. Nie mam poczucia przebytej drogi  i  coraz bardziej obawiam  się, że nie zdążę zatrzymać się przed zaporą. Rozwalę szalupę! A co zrobić jak będzie  otwarta jaka śluza? Zakończę żywot, dobrze że chociaż w piekną księżycową noc -  pocieszam się.
Żarty żartami, ale robi mi sie niewyraźnie. Czy muszę do  dopłynąc do zapory? - mityguję sam siebie. Zawracam. Ster na burtę, łajba  skręca posłusznie i owszem ale tylko do halb wiatru. A wiatr teraz solidny,  aż przechyla. Wybieram żagiel, ale mogę sobie robić co chcę, nie reaguje, sunie bokiem nadstawiając jeszcze wysoką burtę do wiatru jak spinaker. Puszczam żagiel  i  staję pod wiatr, to sunie rufą jak torpedowiec  na jakś wysepkę.  Trudno, staję bokiem i dopływam za jakiś półwysep.  Tam  wiatr mniejszy więc zyskuję kilkanaście metrów. Potem półwiatrem do  następnej zasłony na drugim brzegu. Nie czuję się za dobrze. Wszystkie  alkoholowe kalorie się wypaliły i zimno po grzbiecie aż trzesie. Ręce  jedna z szotem, druga na rumplu wprost z zimna drętwieją, chciałbym żeby ta  impreza już się skończyła, ale nie zanosi się na to. Nie mam pojęcia gdzie  jestem. Na wschodzie niebo zaczyna różowieć, księżyc szykuje sie spać, a  brzegi zaczynają ginąć w przedświtowym mroku. Tym gorzej.
 
 

biesiady.