Orzeczenie swoją treścią, która była właściwe wyłączną zasługą Marysi, wykraczało poza najśmielsze moje oczekiwanie. Stwarzało podstawę odejścia z wojska, a jednocześnie nie zamykało drogi przed lataniem w Locie, ba,  nawet sugerowało wykorzystanie do dalszej pracy w powietrzu.  III grupa zdrowia pozwalała latać na wszystkich samolotach odrzutowych z wyjątkiem myśliwskich.  Pierwsza runda w walce o przejście do cywila więc dla mnie.

Zapraszam Marysię na obiad.  Początek trochę sztuczny, bo ona przecież nie dlatego. ale moja radość udziela się i skrępowanie znika. Potem idziemy do niej.  Po drodze kupuję „wiktuały”.  Jestem szczęśliwy jakbym już był w cywilu.  Wczesne popołudnie i w całym mieszkaniu nie ma nikogo.   Marysia,    szara dziewczyna,    dopiero kiedy ściąga te nędzne kiecki,    pokazuje się w całej swojej krasie.   Prawdziwa  bogini  Tatr (pochodzi spod Nowego Targu).   Ale w pewnym  momencie ,    zgrzyt klucza w drzwiach.   Współlokatorka,    koleżanka.   Półprzytomni czekamy z nadzieją ,   że  może wyjdzie,    ale  ta  nie kwapi się.  Widzi nasze nieprzytomne twarze i jakby na  złość,    rozkłada sobie  jakąś pracę,    wieczór spędzi w domu.
 Trudno,    wynosimy się.   Na hotel nie mam pieniędzy,    pozostaje więc tylko pożegnanie na Głównym.   Marysia   gładzi po policzku.   Wpadnij  jak  zatwierdzą decyzję. na pewno będziemy sami,    załatwię.   Obiecuję z szampanem,    i od tego momentu już odliczam czas,    czekam na tę  "chwilę".  Ale nigdy nie wiemy co nas czeka,    i nasze  nieraz najszczersze przyrzeczenia,    pozostają   niedotrzymane.
Często o niej myślałem i  tęskniłem za spotkaniem z nią. . Za nią?  Może za wyobrażeniem.
Marysia we wspomnieniu wydawała mi się coraz piękniejsza,    ale nie sądzone było nam się spotkać.   Widocznie odegrała swoją rolę  w moim życiu i miała zniknąć  na zawsze.  A obiecałem szampana.  Ale cóż człowiek może wobec losu.
Przestałem być pilotem bojowym, co wcale nie znaczyło, że przestałem być w wojsku.  Do cywila czekała jeszcze długa droga. Najpierw rozmowy.  "Partia wam zaufała, postawiła na stanowisko, państwo na szkolenie tyle wyłożyło, a wy nie czekacie nawet wieku emerytalnego  (55lat), tylko egoistycznie do cywila.  Jesteście potrzebni na tylu stanowiskach: na SD, do dywizjonu dowodzenia lotami, na RSL", itp.  itp.  Ja jednak już byłem nieczuły na te propozycje.  Po wielkiej miłości do lotnictwa przyszła wielka niechęć do służby wojskowej.  Dosyć miałem wojska w jakiejkolwiek postaci.  Konsekwentnie opierałem się wszelkim namowom. W rezultacie znalazłem się w sytuacji podobnej do tej, w jakiej byłem swego czasu w Pruszczu: pilot zawieszony w lataniu.  Lato upływało, pełniłem różne służby ale na mój raport pisany jeszcze wiosną, żadnej odpowiedzi.  Dostawałem nadal normę lot, rosła jednak obawa, że zamiast zwolnienia z wojska przyjdzie najpierw rozkaz przenoszący na stanowisko nielotne, zabiorą normę i zmniejszy się gaża o ponad jedną trzecią.  A potem do cywila, proszę bardzo.  Przy znanej "sympatii" do mnie wyższego dowództwa był to scenariusz bardzo prawdopodobny.  Każda okazja jest dobra by M.  ujaić.  Miałem już smutne doświadczenie w podobnej sprawie, niestety.
Decyzja WIMLu z kwietnia (5. 04. 1966), odsunęła od latania na samolotach bojowych -myśliwskich, a ponieważ napisałem z miejsca raport o zwolnienie do cywila, dowódcy nawet do głowy nie przyszła myśl, bym sobie trochę polatał na jednym z biesów.  Zresztą uważałem, że słusznie.  Niby dlaczego armia miałaby  fundować takie przyjemności człowiekowi, który jak najprędzej chce rozwiązać z nią wszelkie związki. Inaczej by to wyglądało - powiedziano mi - gdybym zdecydował się przejść do dalszej służby do DDL (dywizjonu dowodzenia lotniskiem) na stanowisko DDL (dyżurny kierowania lotami).  Przysługiwałyby mi wtedy loty dla podtrzymania umiejętności i uprawnień pilota.
No cóż, trudno, pogodziłem się z losem.  Nie było to zresztą zaskoczeniem, bo liczyłem się z przerwą w lataniu, przynajmniej do czasu definitywnego zwolnienia z wojska i przejścia do LOTU.
W tym czasie Jasio Ożóg, młody pilot z grupy która przyszła z Krakowa po rozwiązaniu tamtejszego pułku, a z którym pomimo znacznej różnicy wieku bardzo się zaprzyjaźniłem, namówił na latanie w Aeroklubie w Zielonej Górze.  Pojechaliśmy więc do Przylepu.  Była to mała wioska pod Zieloną Górą,  otoczona lasami, gdzie mieściło się lotnisko. Kierownik, Zdzisław Konik, korpulentny brunet z mego rocznika, trochę latał w wojsku w Radomiu jako instruktor. Szefem wyszkolenia był Zdzisław Studencki, też z mego rocznika, dawny pilot wojskowy. Obaj przyjęli bardzo przyjaźnie. Bardzo chętnie dadzą mi polatać, chociaż z benzyną nietęgo, ale muszę mieć licencję.  To, że mam uprawnienia pilota pierwszej klasy do latania na samolotach naddźwiękowych w każdych warunkach meteo w dzień i nocy w cywilnym lotnictwie nie jest honorowane.  Liczą się tylko uprawnienia cywilne: licencje wydane przez Ministerstwo Transportu, Departament Lotniczy.  Ale licencji nie wydaje się ot tak na podstawie świadectw wojskowych.  Tamto nie ważne.  Jestem traktowany, przynajmniej teoretycznie, jak każdy inny cywilny adept sztuki  latania.  Muszę przejść: cywilne badania lotnicze w GOBLu we Wrocławiu i zdać egzaminy z teorii i pilotażu przed specjalną komisją państwową.  Trochę było mi to nie w smak, staremu wydze lotniczemu zdawać razem z osiemnastoletnimi młokosami, których jedynym doświadczeniem było kilkanaście lotów na Po-2, ale jeśli chciałem latać, nie miałem innego wyjścia. Pocieszali, że dyplomy Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej też nie są honorowane i dowódca największego nawet okrętu, jeśli chce pływać w cywilu musi zdawać cywilne egzaminy.
 

do 09